2007 AT&T 250 -2007 AT&T 250

2007 AT&T 250

Szczegóły wyścigu
Wyścig 17 z 35 sezonu 2007 NASCAR Busch Series
Mapa Milwaukee Mile
Data	23 czerwca 2007 ( 2007-06-23 )
Oficjalne imię	AT&T 250
Lokalizacja	Milwaukee Mile w West Allis, Wisconsin, USA
Kurs	Stały obiekt wyścigowy 1.000 mil (1,609 km)
Dystans	250 okrążeń, 250,0 mil (402,25 km)
Pogoda	Temperatury wahają się między 66 ° F (19 ° C) i 55 ° F (13 ° C); prędkość wiatru dochodząca do 13,8 mil na godzinę (22,2 km/h)
Średnia prędkość	85.203 mil na godzinę (137,121 km/h)
Pozycja bieguna
Kierowca	Aric Almirola	Wyścigi Joe Gibbsa
Czas	29,608
Większość okrążeń prowadziła
Kierowca	Carl Edwards	Wyścigi Roush Fenway
Okrążenia	123
Zwycięzca
nr 20	Aric Almirola	Wyścigi Joe Gibbsa
Telewizja w Stanach Zjednoczonych
Sieć	ESPN2
Spikerzy	Allen Bestwick, Rusty Wallace, Andy Petree

2007 AT&T 250 był wyścigiem samochodów seryjnych NASCAR Busch Series, który odbył się 23 czerwca 2007 r. Odbył się w Milwaukee Mile w West Allis w stanie Wisconsin, wyścig był 17. z 35. w sezonie 2007 NASCAR Busch Series . Aric Almirola z Joe Gibbs Racing (JGR) był wymienionym zwycięzcą wyścigu, Scott Wimmer z Richard Childress Racing zajął drugie mice, a Jason Leffler z Braun Racing zajął trzecie mice.

Wyścig stał się kontrowersyjny z powodu zmiany kierowcy dokonanej przez zespół nr 20 JGR. Almirola zakwalifikował samochód na pole position, chociaż Gibbs zamierzał, aby Denny Hamlin poprowadził regularny wyścig NASCAR Nextel Cup Series . Cup Series ścigał się w ten weekend na torze Infineon Raceway w Sonoma w Kalifornii, a helikopter Hamlina nie mógł znaleźć mica do lądowania w Milwaukee Mile na czas przed rozpoczęciem wyścigu. Almirola został więc zmuszony do rozpoczęcia wyścigu i przebiegł pierwsze 59 okrążeń, zanim został ostrożnie wyciągnięty z samochodu; Hamlin ukończył wyścig i wyszedł z tyłu, aby wygrać po utracie okrążenia do liderów podczas zmiany kierowcy. Zasady NASCAR mówią, że kierowca, który rozpoczyna wyścig, otrzymuje uznanie za wynik, dzięki czemu Almirola jest oficjalnym zwycięzcą wyścigu. Zmiana kierowcy sfrustrowała Almirolę, który zaczął opuszczać tor przed zakończeniem wyścigu, co zostało dodatkowo skrytykowane przez pisarza ESPN Terry'ego Blounta, który nazwał zmianę „ ruchem ligi Busch ”.

Wygrana, za którą Almirola została uznana za pierwszą w jego karierze w Busch Series. Carl Edwards, który prowadził prawie połowę wyścigu dla Roush Fenway Racing (RFR), odzyskał siły po przebitej oponie i zajął ósme mice, utrzymując znaczną przewagę w Mistrzostwach Kierowców . Zespół Edwardsa nr 60 RFR również utrzymał prowadzenie w Mistrzostwach Właścicieli, a Chevrolet nadal prowadził w Mistrzostwach Producentów .

Tło

Pochodzący z Wisconsin Scott Wimmer (na zdjęciu w 2009 roku) wszedł do wyścigu z optymizmem, jeśli chodzi o dobre występy na swoim torze domowym.

Busch Series po raz pierwszy pojawił się na Milwaukee Mile w sezonach 1984 i 1985, po czym zrezygnował z siedmioletniej nieobecności na torze. Wrócił do harmonogramu w 1993 roku i od tego czasu co roku pojawiał się w kalendarzu serii, aż do edycji wyścigu w 2007 roku. Sam tor został pierwotnie zbudowany jako tor wyścigów konnych, a później odbył się tam pierwszy wyścig samochodowy w 1903 roku, co czyni go ntarszym torem wyścigów samochodowych w Stanach Zjednoczonych.

Wchodząc do wyścigu, ostatnie dwa wyścigi Busch Series w Milwaukee zostały wygrane przez Johnny'ego Sautera i Paula Menarda, obaj z Wisconsin. Czterech kierowców urodzonych w Wisconsin wzięło udział w wyścigu z nadzieją, że utrzyma ten trend: Scott Wimmer, Todd Kluever, Kelly Bires i Frank Kreyer . Wimmer, który przystąpił do wyścigu z trzema kolejnymi finiszami w pierwszej piątce i pięcioma prostymi micami w pierwszej dziesiątce, stwierdził: „Za każdym razem, gdy wracam do Wisconsin na wyścigi, zwłaszcza na Milwaukee Mile, to jest naprawdę ekscytujące. Jeżdżę tam, odkąd pamiętam i oglądanie wielu wspaniałych kierowców ścigających się tam”. Wyraził także podekscytowanie perspektywą wygrania nadchodzącego wyścigu, mówiąc: „Naprawdę fajnie byłoby wygrać tam wyścig. Myślę, że każdy kierowca z Wisconsin, bez względu na serię, chce tam wygrać”.

Carl Edwards prowadził w Mistrzostwach Kierowców startując do wyścigu z 2534 punktami. Dave Blaney był drugi z 1,833, a Kevin Harvick był trzeci z 1798. Pierwszą dziesiątkę zamknęli David Reutimann, Regan Smith, David Ragan, Greg Biffle, Marcos Ambrose, Bobby Hamilton Jr. i Jason Leffler . Jack Roush, właściciel samochodu nr 60 Edwardsa , prowadził w Mistrzostwach Właścicieli, również z 2534 punktami. 29-ty zespół Richarda Childressa , dzielony przez Wimmera i Jeffa Burtona, zajął drugie mice z 2323, podczas gdy Joe Gibbs nr 20, Childress nr 21 i DeLana Harvick nr 33 uzupełniły pierwszą piątkę . Chevrolet prowadził w Mistrzostwach Producentów z 115 punktami; Na kolejnych micach znalazły się Ford, Dodge i Toyota, które uzyskały odpowiednio 109, 69 i 59 punktów. Menard, obrońca zwycięzcy wyścigu, nie brał udziału.

Tabele przed wyścigiem

Raport

Trening i kwalifikacje

Aric Almirola zakwalifikował samochód na pole position i oczekiwano, że przekaże samochód Denny'emu Hamlinowi na wyścig.

Przed wieczornym wyścigiem odbyły się dwie sesje treningowe rano i po południu. Z czasem 29,981 sekundy Wimmer był nzybszy w sesji otwarcia, wyprzedzając Arica Almirolę, Stephena Leichta, Reutimanna i Shane'a Huffmana . Pozycje od szóstego do dziesiątego zajmowali Hamilton, Erik Darnell, Travis Kvapil, Todd Bodine i Kelly Bires . W drugiej sesji treningowej Wimmer po raz kolejny był nzybszy z czasem okrążenia wynoszącym 29,821 sekundy, za nim uplasowali się Almirola, Johnny Benson Jr., Brad Coleman, Jason Keller, Leffler, Darnell, Huffman, Scott Lagasse Jr. i Leicht.

Czterdzieści cztery samochody wzięły udział w kwalifikacjach; ze względu na procedurę kwalifikacyjną NASCAR tylko czterdzieści trzy mogło się ścigać. Almirola zakwalifikował swój samochód nr 20 na pole position z czasem 29,608 sekundy. Almirola miał jednak ustąpić przed wyścigiem, ponieważ regularny zawodnik Nextel Cup Series Denny Hamlin miał przybyć z Infineon Raceway w Sonoma w Kalifornii, aby wziąć udział w sobotnim wydarzeniu w Milwaukee. Almirola, który rok wcześniej również zakwalifikował samochód Hamlina na pole position, skomentował: „Człowieku, dwa bieguny z rzędu w Milwaukee i nie mogę się ścigać. pudełko i zegarek. Muszę się wiele nauczyć o ściganiu się tymi samochodami Busch, a Denny jest naprawdę dobry, więc po prostu siedzę, słucham i nauczę się wszystkiego, co mogę od Denny'ego.

Do Almiroli w pierwszym rzędzie dołączył Leffler, a Wimmer, Coleman i Huffman zamknęli pierwszą piątkę eliminacji. Bodine, Benson, Reutimann, Edwards i Lagasse zajęli pozycje od szóstej do dziesiątej. Danny Efland był jedynym kierowcą, który nie zakwalifikował się, ponieważ nie wyznaczył czasu kwalifikacji. Edwards zastąpił Kvapila w samochodzie nr 60 po treningu, kwalifikując się na dziewiątym micu. Podobnie jak Hamlin, Edwards również podróżował z Sonomy i prawie przeoczył kwalifikacje, a później zauważył: „Jedną minutę później nie osiągnęlibyśmy tego”.

Wyścig

Denny Hamlin wsiadł do samochodu Almiroli na 59 okrążeniu i wygrał wyścig.

Wyścig na 250 okrążeń rozpoczął się o godzinie 20:00 . EDT i był transmitowany na żywo w Stanach Zjednoczonych na ESPN2 . Helikopter Hamlina nie mógł znaleźć mica do lądowania na polu bramkowym; lądowisko dla helikopterów zostało zablokowane przez zaparkowane samochody, co zmusiło Hamlina do lądowania w innym micu i spóźnienia się transportem naziemnym. Hamlin nie był więc w stanie rozpocząć wyścigu w samochodzie Almiroli, co zmusiło Almirolę do samodzielnego rozpoczęcia wyścigu. Ragan, trzeci regularny Nextel Cup podróżujący na tor z Sonoma wraz z Hamlinem i Edwardsem, zastąpił Darnella w bolidzie nr 6 Roush'a; Ragan został zmuszony do przeniesienia się na tył pola z powodu zmiany kierowców i wymiany silnika, podobnie jak Chase Miller, który udał się do zapasowego samochodu.

Almirola utrzymał prowadzenie z pole position przez pierwsze 43 okrążenia, zanim został wyprzedzony przez Edwardsa. Ostrzeżenie pojawiło się na 30. okrążeniu z powodu oleju na torze z kolei czwartego, a wkrótce po ponownym uruchomieniu 43 okrążenia Edwards objął prowadzenie w wyścigu. Na 57. okrążeniu Ron Hornaday Jr. uległ wypadkowi, co skłoniło go do kolejnego ostrzeżenia. W tym okresie ostrożności zespół Gibbsa wybrał zmianę kierowcy, a Hamlin przejął prowadzenie samochodu do końca wyścigu.

Hamlin stracił okrążenie i spadł na 34. mice, pozostając okrążenie w dół aż do okrążenia 149, kiedy otrzymał wolne podanie, co pozwoliło mu wrócić na pierwsze okrążenie. Tymczasem Edwards nadal prowadził w wyścigu przez łącznie 123 okrążenia, zanim Mike Wallace objął prowadzenie. Sześć okrążeń później, na 173 okrążeniu, Hamlin zakończył jazdę powrotną, aby odzyskać prowadzenie dla zespołu nr 20. Tymczasem Edwards doznał nieszczęścia w postaci spłaszczonej prawej tylnej opony w tym samym okresie wyścigu, co zmusiło go do zjazdu do boksów na 77 okrążeń przed końcem.

Na 223 okrążeniu Kreyer miał wypadek, przez co ostrzeżenie zostało ponownie wyświetlone. Wimmer objął prowadzenie po pit stopach, utrzymując go do czasu, gdy ponownie pojawiła się uwaga dotycząca wypadku Kevina Hamlina . Po ponownym uruchomieniu Wimmer walczył o prowadzenie z Lefflerem, a Hamlin zdobył trzy szerokości, aby odzyskać prowadzenie na trzynaście okrążeń przed końcem. Marc Mitchell, Richard Johns i Brent Sherman rozbili się na 24 okrążeniu, co wymagało pokazania kolejnego ostrzeżenia. Wyścig został wznowiony na cztery okrążenia przed końcem, a prowadzenie do mety utrzymał Hamlin. Ponieważ przepisy NASCAR przypisują pozycję końcową kierowcy startującemu, Almirola została nagrodzona zwycięstwem. Wimmer, Leffler i Coleman zajęli mica od drugiej do czwartej, a Keller, Bodine, Reutimann, Edwards, Benson i Huffman uzupełnili pierwszą dziesiątkę. Margines zwycięstwa Hamlina nad Wimmerem wynosił 0,502 sekundy.

Komentarze po wyścigu

Hamlin pojawił się na Victory Lane, by reprezentować pierwsze zwycięstwo Almiroli w karierze przed 41.900 kibicami, zdobywając 66 823 $ za zwycięstwo; zarówno wygrana, jak i pieniądze z nagrody zostały przekazane Almiroli, podczas gdy prezes drużyny J.D. Gibbs potwierdził, że Almirola otrzyma czek zwycięzcy. Hamlin przyznał, że Almirola postawił zespół na dobrej pozycji przed wyścigiem, mówiąc, że Almirola „wykonał całą ciężką pracę”. Drugie mice Wimmer był zaskoczony, że Gibbs zdecydował się na zmianę kierowcy: „Byłem zaskoczony, że to zrobili, ponieważ Aric prowadził dobry wyścig”. Wierzył również, że mniej okresów ostrożności może dać mu większą szansę na wygranie wyścigu, mówiąc: „Po prostu jechałem tak ciężko, jak tylko mogłem i niestety nie byliśmy tak dobrzy na krótkich dystansach. okrążeń i nie potrzebowałem tych ostrzeżeń. Może pewnego dnia wygramy. Może nie. Nie wiem. Gibbs wyjaśnił, że Almirola był sfrustrowany po wyprowadzeniu go z samochodu: „Jest zdenerwowany. Zostawiłem mu wiadomość [w sobotę] wieczorem. Wiem, że jest zdenerwowany. Ja też byłbym na jego micu”. Wyraził również ulgę, że Hamlin był w stanie wygrać wyścig, argumentując: „Dzięki Bogu, że wygrał. Wyglądałoby to źle, gdyby tego nie zrobił”.

Wyjaśniając, dlaczego zespół podjął decyzję o umieszczeniu Hamlina w samochodzie, Gibbs powiedział: „Powiedziałem tym facetom jako grupa, jeśli myślisz, że Denny może wsiąść do samochodu i wygrać wyścig, chodźmy. Zróbmy to. Nie myślcie, że może to zrobić, niech Aric to przesunie. Nasi faceci pomyśleli o tym jako o grupie i powiedzieli: „OK, myślimy, że Denny może dobrze biegać i jesteśmy wystarczająco szybcy, aby wygrać wyścig”. To było oczywiście ogromne zniechęcenie dla Arica. Inne powody obejmowały zobowiązania sponsorskie z firmą Rockwell Automation, która sponsorowała samochód nr 20. Coleman, kolega z zespołu Joe Gibbs Racing, wierzył: „To mogło mieć z tym coś wspólnego”. Almirola wyraził również przekonanie, że Rockwell, którego siedziba główna znajduje się w Wisconsin, chciał, aby Hamlin jeździł podczas wyścigu. „Całkowicie rozumiem stronę Gibbsa w tej sytuacji. Potrzebujesz tej supergwiazdy Pucharu, aby sprzedawać sponsoring. Nie jest łatwo sprzedawać sponsoring komuś, kto jeszcze się nie sprawdził, i rozumiem to. W tym momencie byłem głęboko w bitwie wyścigu. Nie do końca się zgodziłem i nie zrozumiałem sytuacji. Ale patrząc teraz wstecz, rozumiem. Rockwell zainwestował dużo w Denny Hamlina i Joe Gibbs Racing, więc zasłużyli na wszystko dotarli tam w Milwaukee. Zasłużyli na to, aby ich samochód wyścigowy był w centrum uwagi i byłem szczęśliwy, że zdobyłem dla nich pole position i Denny wygrał wyścig. Powiedział również, że nie uważał się za tego, który wygrał swój pierwszy wyścig w karierze. „Czuję, że byłem tego częścią, ale w żaden sposób, forma ani forma nie czuję, że to było moje pierwsze zwycięstwo. Czuję, że moje pierwsze zwycięstwo dopiero nadejdzie i faktycznie będę w samochodzie, kiedy to nastąpi przekracza linię startu i mety dla tego”.

Carl Edwards pozostał po wyścigu liderem Mistrzostw Kierowców z 2686 punktami.

Zmiana kierowcy wywołała również krytykę ze strony dziennikarza ESPN Terry'ego Blounta, który nazwał to „ ruchem ligi Busch ”, pisząc: „Jakbyśmy nie mieli wystarczającej dominacji w Pucharze w serii Busch, teraz zastępują kierowców Busch po start wyścigu." Kontynuował: „Almirola był wściekły. Dobrze dla niego. Powinien być wściekły. Jeśli kierowca nie jest zły, że został wyciągnięty z samochodu w środku wyścigu, musi podjąć inny zawód”.

Edwards, który prowadził najwięcej okrążeń i wrócił do mety na ósmym micu po zdominowaniu wczesnych etapów wyścigu, twierdził, że ta noc była „nadal fajna”, mówiąc: „To było dość frustrujące. Ale wiesz, co jest fajne? Ścigaliśmy się ostro i mieliśmy wyścigi w Milwaukee to świetna zabawa. Gratulacje dla Denny'ego Hamlina. Nie mogę uwierzyć, że zmienili kierowcę, a on nadal wygrał wyścig; to całkiem niesamowite ... po prostu mieliśmy pechową noc.

Wynik utrzymał Edwardsa na prowadzeniu w Mistrzostwach Kierowców z nową łączną liczbą 2686 punktów. Reutimann i Ragan poprawili swoje pozycje odpowiednio na drugie i trzecie mice (choć 776 i 846 punktów mniej), a Blaney i Kevin Harvick spadli na czwarte i piąte mice. Leffler, Ambrose, Hamilton, Smith i Leicht zamknęli pierwszą dziesiątkę. Zespół nr 60 Roush utrzymał również prowadzenie w znacznie bliższych Mistrzostwach Właścicieli z 2686 punktami; Mocne drugie mice Wimmera pozostawiło drużynie Childress z 29. mice tylko 188 punktów za Roushem, podczas gdy Gibbs nr 20, Childress nr 21 i nr 33 DeLany Harvick pozostały na trzecim, czwartym i piątym micu. Chevrolet utrzymał prowadzenie w Mistrzostwach Producentów ze 124 punktami; Ford, Dodge i Toyota zdobyli odpowiednio 113, 72 i 65 punktów.

Wyniki

Kwalifikacyjny

Wyniki wyścigu

Tabele po wyścigu

Klasyfikacja w mistrzostwach kierowców Ranga +/- Kierowca Zwrotnica 1 Carl Edwards 2686 2 2 David Reutimann 1 910 (–776) 3 3 David Ragan 1840 (–846) 4 2 Dave Blaney 1833 (–853) 5 2 Kevin Harvick 1798 (–888) 6 4 Jason Leffler 1768 (–918) 7 1 Marcos Ambroży 1,756 (-930) 8 1 Bobby Hamilton Jr. 1753 (–933) 9 4 Regan Smith 1744 (–942) 10 1 Stephen Leicht 1696 (–990) Źródło:

Klasyfikacja mistrzów właścicieli Ranga +/- Właściciel Nie. Zwrotnica 1 Jack Roush 60 2686 2 Richard Childress 29 2498 (-188) 3 Joe Gibbs 20 2282 (–404) 4 Richard Childress 21 2058 (–628) 5 DeLana Harvick 33 2006 (–670) Źródło:

Klasyfikacja mistrzów producentów Ranga +/- Producent Zwrotnica 1 Chevrolet 124 2 Bród 113 (–11) 3 Unik 72 (–52) 4 Toyota 65 (–59) Źródło: Uwaga : Tylko pierwsza dziesiątka i pięć pozycji jest uwzględnionych odpowiednio w klasyfikacji kierowcy i właściciela.

Bibliografia