Związek firmowy -Company union

Niektóre organizacje pracownicze są oskarżane przez rywalizujące związki o zachowywanie się jak „związki zakładowe”, jeśli są postrzegane jako mające zbyt bliskie i serdeczne stosunki z pracodawcą, nawet jeśli w ich odpowiednich jurysdykcjach mogą być uznawane za związki zawodowe działające w dobrej wierze .

Prawo międzynarodowe

„Związek firmowy” jest powszechnie uznawany za organizację, która nie jest swobodnie wybierana przez pracowników i nad którą pracodawca sprawuje pewną formę kontroli. Międzynarodowa Organizacja Pracy definiuje związek zakładowy jako „związek ograniczony do jednej firmy, która dominuje nad nią lub wywiera na nią silny wpływ, ograniczając w ten sposób jej wpływ”. Zgodnie z Konwencją MOP dotyczącą prawa do organizowania się i rokowań zbiorowych z 1949 r. (nr 98) art. 2 skutecznie zakazuje wszelkich form związków zawodowych. Brzmi następująco.

1. Organizacje pracowników i pracodawców korzystają z odpowiedniej ochrony przed wszelkimi aktami wzajemnej ingerencji lub wzajemnej ingerencji ich przedstawicieli lub członków w ich tworzenie, funkcjonowanie lub administrację.

2. W szczególności akty, które mają na celu popieranie tworzenia organizacji pracowniczych zdominowanych przez pracodawców lub organizacje pracodawców albo wspieranie organizacji pracowniczych środkami finansowymi lub innymi, w celu poddania tych organizacji kontroli pracodawców lub organizacje pracodawców, uważa się za akty ingerencji w rozumieniu ninizego artykułu.

Przepisy krajowe

Francja

Pierwszy żółty związek we Francji, Fédération nationale des Jaunes de France („Narodowa Federacja Żółtych Francji”) został stworzony przez Pierre'a Biétry'ego w 1902 roku. Żółty kolor został celowo wybrany w opozycji do czerwonego koloru kojarzonego z socjalizmem . Związki żółte, w opozycji do czerwonych związków, takich jak Confédération Générale du Travail, odrzucały walkę klasową i faworyzowały kolaborację kapitału i pracy, i były przeciwne strajkom . Według Zeeva Sternhella, żółty związek Biétry miał około jednej trzeciej członków Confédération Générale du Travail i był finansowany przez korporacyjne interesy. Co więcej, również według Sternhella, istniały bliskie związki między Pierre'em Biétrym i Maurice'em Barresem a Action Française, czyniąc żółty związek Biétry'ego prekursorem faszystowskiego korporacjonizmu . W czasie hitlerowskiej okupacji Francji związki zawodowe zostały zakazane i zastąpione korporacjami zorganizowanymi na wzór faszystowski przez reżim Vichy . Sekretarzem pracy w administracji Philippe'a Pétaina w latach 1940-1942 był René Belin . Po wojnie René Belin był zaangażowany w 1947 w tworzenie Confédération du Travail Indépendant (CTI), przemianowanej na Confédération Générale des Syndicats Indépendants [ fr ] (CGSI) w 1949, ponieważ oryginalny akronim był już używany przez Confédération des Travailleurs intellect. Do ruchu przyłączyli się byli członkowie Confédération des syndicats professionnels français, związku utworzonego przez François de La Rocque w 1936 roku. d'accord pour dénoncer la malfaisance de la CGT communisée” (mężczyźni różnego pochodzenia, którzy zgodzili się potępić nadużycia komunistycznego CGT ). CGSI rozwinął się głównie w przemyśle samochodowym, na przykład w fabryce Simca w Poissy.

W 1959 roku CGSI przekształciła się w Confédération Française du Travail (CFT), kierowaną przez Jacquesa Simakisa . Został ogłoszony związkiem przedstawicielskim 7 stycznia 1959 r., ale decyzja ta została unieważniona przez Radę Państwa 11 kwietnia 1962 r. po pozwie francuskiej Confédération Française des Travailleurs Chrétiens (CFTC) w sprawie finansowania CFT przez firmy. W 1968 zorganizowała demonstracje na rzecz „ wolności pracy ”, aby przeciwstawić się strajkom organizowanym przez CGT. We wrześniu 1975 r. Simakis zrezygnował i potępił powiązania CFT z Service d'Action Civique . 4 czerwca 1977 r. komando utworzone przez członków CFT- Citroën otworzyło ogień do strajkujących w Verreries mécaniques champenoises w Reims (wtedy kierowany przez Maurice'a Papona ) podczas strzelaniny samochodowej, zabijając Pierre'a Maître'a, członka CGT . Dwóch innych członków CGT zostało rannych. Po tym incydencie CFT zmieniła nazwę na Confédération des Syndicats Libres (CSL). Kontynuując związek zakładowy Biétry, CSL opowiada się za stowarzyszeniem kapitału i pracy, sprzeciwia się marksizmowi i kolektywizmowi oraz potępia francuską partię komunistyczną jako machinę wojny domowej. Liczba zwolenników CSL nigdy nie została opublikowana, ale w wyborach zawodowych uzyskała od 2% do 4% głosów. W październiku 2002 r. CSL zniknęła jako związek krajowy z powodu braku funduszy. Wezwał swoich zwolenników do przyłączenia się do związku Force Ouvrière w wyborach zawodowych. W przemyśle samochodowym CSL pozostaje jako Syndicat Indépendant de l'Automobile (Niezależny Związek Pracowników Samochodowych).

Stany Zjednoczone

Związki zakładowe były powszechne w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku, ale zostały zakazane na mocy Ustawy o stosunkach pracy z 1935 r. § 8(a)(2), aby związki zawodowe mogły pozostać niezależne od kierownictwa. Wszystkie organizacje robotnicze musiałyby być swobodnie wybierane przez siłę roboczą, bez ingerencji.

W 1914 roku 16 górników i członków ich rodzin (oraz jeden gwardzista narodowy) zostało zabitych, gdy Gwardia Narodowa Kolorado zaatakowała kolonię namiotową strajkujących górników w Ludlow w stanie Kolorado . To wydarzenie, znane jako masakra w Ludlow, było dla właścicieli kopalń wielką klęską public relations, a jeden z nich — John D. Rockefeller, Jr. — zatrudnił eksperta ds. stosunków pracy i byłego kanadkiego ministra pracy Williama Lyona Mackenziego Kinga, aby zasugerować sposoby aby poprawić nadszarpnięty wizerunek swojej firmy Colorado Fuel and Iron . Jednym z elementów Planu Rockefellera było utworzenie związku, znanego jako Plan Reprezentacji Pracowników (ERP), opartego na samej firmie. ERP umożliwił pracownikom wybór przedstawicieli, którzy następnie spotykali się z przedstawicielami firmy w celu omówienia skarg.

ERP został zaakceptowany przez górników. Jego sukces w zapewnieniu alternatywy dla negocjacji z United Mine Workers skłonił innych właścicieli firm w całym kraju (a nawet za granicą) do rozważenia jego replikacji. W 1933 roku górnicy zagłosowali za reprezentowaniem przez UMW, kończąc ERP w Colorado Fuel and Iron. Jednak związki zawodowe nadal działały w innych kopalniach w Pueblo, Kolorado i Wyoming, a model ERP był używany przez wiele innych firm. ( Braterstwo Tragarzy Wagonów Sypialnych zostało zorganizowane po części w celu zwalczania związków zawodowych w firmie Pullman ).

W 1935 r. uchwalono Narodową Ustawę o Stosunkach Pracy (znaną również jako Ustawa Wagnera), radykalnie zmieniając prawo pracy w Stanach Zjednoczonych . Sekcja 8(a)(2) NLRA zabrania pracodawcy „dominowania lub ingerowania w tworzenie lub administrację jakiejkolwiek organizacji pracowniczej lub udzielania jej wsparcia finansowego lub innego”. Zgodnie z tym kodeksem związki zakładowe zostały uznane za nielegalne, pomimo wysiłków niektórych przedsiębiorstw, aby działać pod przykrywką „Organizacji Reprezentacji Pracowników” (URE).

W połowie XX wieku menedżerowie przemysłu high-tech, tacy jak Robert Noyce (współzałożyciel Fairchild Semiconductor w 1957 i Intel w 1968) pracowali nad pozbyciem się ingerencji związków w ich organizacje. „Pozostanie bez związków jest niezbędne dla przetrwania większości naszych firm” – powiedział kiedyś Noyce. „Gdybyśmy mieli takie zasady pracy, jakie mają uzwiązkowione firmy, wszyscy wypadlibyśmy z biznesu”.

Jednym ze sposobów zapobiegania związkom przy przestrzeganiu Ustawy Wagnera było wprowadzenie „programów zaangażowania pracowników (EI)” i innych wewnętrznych grup współpracy na rzecz zatrudnienia. Jedna firma uwzględniła je w swoich „wartościach Intela”, wymienianych przez pracowników jako powody, dla których nie potrzebowali związku. Z pracownikami włączonymi (przynajmniej na poziomie projektu) do struktury decyzyjnej, niezależny związek jest postrzegany przez niektórych jako anachronizm. Pat Hill-Hubbard, starszy wiceprezes American Electronics Association, powiedział w 1994 roku: „Związki, jakie istniały w przeszłości, nie mają już znaczenia. Prawo pracy sprzed 40 lat nie jest odpowiednie dla ekonomii XX wieku”. Autor David Bacon nazywa programy EI „nowoczesnym związkiem firm”.

W 1995 r., na podstawie raportu Komisji ds. Przyszłości Stosunków Pracowników i Kierownictwa, Republikanie w Kongresie USA wprowadzili i zagłosowali za Ustawą o pracy zespołowej dla pracowników i menedżerów z 1995 r. (znaną jako „Ustawa o pracy zespołowej”). Ustawa osłabiłaby federalne przepisy przeciwko zakładaniu i kontrolowaniu przez pracodawców programów zaangażowania pracowników. Chociaż projekt ustawy wskazywał, że plany EI nie powinny być wykorzystywane specjalnie do dyskredytowania lub zapobiegania organizacji związkowej, związki zawodowe w Stanach Zjednoczonych stanowczo sprzeciwiły się ustawie. Jim Wood, lider AFL-CIO w Los Angeles, powiedział, że „Ustawa o zespole faktycznie cofnie nas do czasów związków zawodowych”. Prezydent Bill Clinton zawetował ustawę 30 lipca 1996 r.

Wezwania do legalizacji związków zawodowych są rzadkie, ale profesor prawa Uniwersytetu Nowojorskiego Richard Epstein w opinii opublikowanej w The Wall Street Journal 11 września 2018 r. wezwał do uchylenia sekcji 8(a)(2) NLRA.

Chiny

Związki zawodowe w Chińskiej Republice Ludowej są często określane jako związki rządowe ze względu na ich częste bliskie stosunki z krajowymi organami planowania . Chociaż reformy rynkowe zmieniają relacje między pracownikami a Ogólnochińską Federacją Związków Zawodowych (jedyną chińską federacją handlową), krytycy, tacy jak kandydat na prezydenta USA i aktywista Ralph Nader, utrzymują, że są „kontrolowani przez rząd, a chińska partia komunistyczna zmienia ich w coś, co w USA można by nazwać „związkami zawodowymi””

Rosja

W wielu państwach postsowieckich, w tym w Federacji Roskiej, załamanie gospodarcze na początku lat 90. przyniosło gwałtowny spadek aktywności zawodowej. W rezultacie oficjalne struktury związkowe często funkcjonują jako de facto związki zakładowe.

Japonia

Związki zakładowe są ostoją organizacji pracowniczych w Japonii, postrzeganej ze znacznie mnizą wrogością niż w Europie czy Stanach Zjednoczonych . Niezwiązane z RENGO (największą japońską federacją związków zawodowych), związki zakładowe odwołują się zarówno do braku świadomości klasowej w japońskim społeczeństwie, jak i do dążenia do statusu społecznego, który często charakteryzuje się lojalnością wobec pracodawcy.

Hongkong

Federacja Związków Zawodowych Hongkongu (HKFTU), zarówno jako partia polityczna, jak i federacje różnych związków zawodowych w Hongkongu, przyjmuje stanowisko polityczne, które w większości skłania się ku rządowi Hongkongu i Pekinu. Dlatego HKFTU jest czasami klasyfikowane jako związek zakładowy i pro-pekińska partia polityczna.

Meksyk

W latach 30. XX wieku związki zawodowe w Meksyku zorganizowały Konfederację Robotników Meksykańskich ( Confederación de Trabajadores de México, CTM). Jednak stan Nuevo Leon skoordynował swoich pracowników w sindicatos blancos ("białe związki"), związki firmowe kontrolowane przez korporacje w regionie uprzemysłowionym.

Gwatemala