Lista dywizji brytkich w II wojnie światowej -List of British divisions in World War II

W czasie II wojny światowej brytkimi dywizjami dowodzili generałowie-majorowie . Tutaj generał dywizji Charles Keightley (po prawej), dowódca 78. Dywizji Piechoty, planuje kolejne kroki swojej dywizji podczas bitwy o Monte Cassino we Włoszech, kwiecień 1944 r.

W czasie II wojny światowej podstawową formacją taktyczną stosowaną przez większość walczących była dywizja . Była to samodzielna formacja, posiadająca wszystkie siły niezbędne do walki, uzupełniona własną artylerią, inżynierami, jednostkami łączności i zaopatrzenia . 3 września 1939 r., na początku wojny, Wielka Brytania miała 2 dywizje pancerne, 24 piechoty i 7 dywizji przeciwlotniczych . Dywizje przeciwlotnicze nie miały porównywalnej roli z formacjami przeznaczonymi do walki, takimi jak dywizje piechoty. We wrześniu armia brytkastwierdził, że 55 dywizji (mieszanka pancerna, piechoty i kawalerii ) zostanie sformowanych do walki z Niemcami . Wielka Brytania dostarczy 32 z tych formacji, a reszta zostanie podniesiona przez Dominium i Indie .

W 1941 r. cel ten został dostosowany do 57 dywizji, przy czym Wielka Brytania zapewniła 36. Do końca 1941 r. Wielka Brytania wypełniła swój limit. W czasie wojny powstało 85 formacji dywizyjnych, ale nie wszystkie istniały jednocześnie i nie wszystkie były formacjami bojowymi. Na przykład 12. Dywizja (SDF) została powołana do ochrony linii komunikacyjnych za formacjami bojowymi. Kilka dywizji zostało utworzonych w wyniku przekształcenia dywizji jednego typu w inny, na przykład 42. Dywizja Piechoty (East Lancashire) została przekształcona w 42. Dywizję Pancerną . Inne, takie jak 79. Dywizja Pancerna, nie były przeznaczone do działania jako formacja bojowa. Zamiast tego pełnił funkcję administracyjną dla rozproszonych jednostek zaangażowanych w walkę. W skład 85 formacji dywizyjnych wchodziły 2 dywizje powietrznodesantowe, 12 przeciwlotnicze, 11 pancernych, 1 kawalerii, 10 obrony wybrzeża (tzw. dywizje powiatowe ) i 49 dywizji piechoty. Pod koniec wojny, w 1945 roku, armia brytka liczyła 24 dywizje.

Tło

W okresie międzywojennym armia brytka została podzielona na dwie gałęzie: armię regularną, która liczyła 224.000 ludzi z rezerwą 173.700 na początku wojny, oraz armię terytorialną w niepełnym wymiarze godzin, która liczyła 438.100 z rezerwą około 20.750 mężczyźni. Głównym celem regularnej armii, zbudowanej w dużej mierze wokół formacji wielkości batalionu, była policja i garnizon Imperium Brytkiego . Podstawową formacją taktyczną wśród głównych sił zbrojnych była dywizja . Były to samodzielne formacje, które dysponowały wszystkimi siłami niezbędnymi do walki. Obejmowały one własną artylerię, inżynierów, jednostki łączności i zaopatrzenia . Zapewnienie wielodywizji sił ekspedycyjnych do wojny na kontynencie przeciwko europkiemu przeciwnikowi nie było rozważane przez większą część okresu międzywojennego przez rząd brytki, który uznał, że taka wojna będzie mało prawdopodobna.

W 1939 r. regularna armia składała się z siedmiu dywizji piechoty i dwóch dywizji pancernych. Dwie z dywizji piechoty zostały utworzone w celu stłumienia arabskiego powstania w Palestynie w latach 1936-1939 . Armia Terytorialna miała być podstawową metodą powiększania liczby dywizji dostępnych dla armii. W okresie międzywojennym rząd brytki ograniczył finansowanie i wielkość Armii Terytorialnej. W 1936 r. doszli do wniosku, że nie można go zmodernizować ani wyposażyć na potrzeby europkiej wojny w ciągu kolejnych trzech lat, dlatego opóźnili dalsze finansowanie. Na początku 1939 r. Armia Terytorialna liczyła dwanaście dywizji piechoty. Po zajęciu przez Niemców resztek państwa czechosłowackiego w marcu 1939 r. Armia Terytorialna otrzymała rozkaz podwojenia liczebności do 24 dywizji. Do wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku, część z tych dywizji uformowała się, podczas gdy inne powstawały.

8 września 1939 r. armia brytka ogłosiła, że zbierze 55 dywizji, które zostaną rozmieszczone we Francji jako część Brytkich Sił Ekspedycyjnych (BEF) do służby przeciwko Niemcom . Trzydzieści dwie z tych formacji miały pochodzić z armii brytkiej, a spocząć z armii dominiów brytkich (np. armii kanadkiej ) i armii brytko-indkiej . Celem było pełne wyposażenie i rozmieszczenie 20 dywizji w ciągu pierwszego roku wojny i wszystkich 55 dywizji w ciągu dwóch lat. Kontyngent brytki miał pochodzić z rozbudowanej Armii Terytorialnej i regularnych dywizji armii stacjonujących w Wielkiej Brytanii. Do maja 1940 r. BEF zawierało tylko 13 dywizji. Podczas późnizych etapów kampanii, Dywizja Beauman została podniesiona ad hoc z personelu tylnego obszaru. W wyniku porażki w bitwie o Francję i powrotu BEF po ewakuacji Dunkierki pierwotne rozmieszczenie dywizji nie zostało zrealizowane. 51. (Highland) Dywizja Piechoty została utracona podczas bitwy o Francję, a później została zreformowana przez przemianowanie na 9. (Highland) Dywizję Piechoty . Po powrocie BEF do Wielkiej Brytanii rozwiązano cztery dywizje piechoty, aby wzmocnić inne formacje. Armia brytka zwiększyła również rekrutację do swoich pułków w Afryce ( pułku Nigerii, Pułku Złotego Wybrzeża i Królewskich Strzelców Afrykańskich ), co zaowocowało utworzeniem w Afryce w połowie 1940 r. dwóch dywizji.

Cel 55 dywizji został zwiększony do 58 w styczniu 1941 r., a następnie zmnizony do 57 w dniu 6 marca; Wielka Brytania miała dostarczyć 36 z nich. W 1941 roku 2. Dywizja Pancerna w Afryce Północnej została najechana, a jej dowództwo zdobyte. Do końca roku armia brytka miała 37 aktywnych dywizji (jedna powietrznodesantowa, dziewięć pancerna i 27 piechoty). 15 lutego 1942 r. 18. Dywizja Piechoty została zdobyta przez siły japońskie po bitwie o Singapur . Brak sprzętu hamował rozwój, a coraz większa liczba dywizji z siedzibą w Wielkiej Brytanii została zmnizona, aby zapewnić ludzi do formacji walczących za granicą. Do 1943 r. konieczne stało się kanibalizowanie dywizji frontowych w celu zapewnienia posiłków innym formacjom. W 1943 roku, po dalszej rozbudowie pułków afrykańskich, sformowano trzy nowe dywizje. Do 1944 r. Wielka Brytania nadal miała 35 dywizji, z których 18 było przeznaczonych do szkolenia lub do wykorzystania jako pula posiłków. W połowie 1944 r. armia nie miała wystarczającej liczby ludzi, aby uzupełnić straty poniesione przez jednostki piechoty liniowej. Nastąpiły transfery ludzi z Królewskiej Artylerii i Królewskich Sił Powietrznych do przekwalifikowania na piechotę, a kolejne formacje zostały rozwiązane, aby zapewnić wymagane posiłki. Do końca 1944 r. armia skurczyła się do 26 dywizji: 5 pancernych i 21 piechoty (w tym spadochronowej). W ostatnim roku wojny ich liczba spadła do 24 dywizji.

Samolotowy

Brytcy spadochroniarze podczas szkolenia w 1944 r.

Pod wrażeniem niemieckich sił powietrznodesantowych podczas bitwy o Francję w 1940 roku brytki premier Winston Churchill nakazał utworzenie 5 000 żołnierzy sił spadochroniarzy . Kwalifikowany sukces Operacji Colossus, nalotu komandosów na małą skalę, skłonił do dalszej ekspansji tych sił i zaowocował dodatkowym wymogiem utworzenia 10 000 szybowców. Rekrutacja do tej wielkości trwała do 1943 roku, kiedy to powstały dwie dywizje. Dywizja powietrznodesantowa miała składać się z trzech brygad : dwóch brygad spadochronowych, każda z trzema batalionami z Pułku Spadochronowego, oraz brygady „desantowej” trzech batalionów piechoty niesionych do boju przez szybowce . Pierwsze bataliony spadochronowe zostały utworzone z ochotników z całej Wielkiej Brytanii wkowy. Wraz ze wzrostem sił powietrznych bataliony piechoty zostały wybrane do przekształcenia w bataliony spadochronowe. Mężczyźni zostali zaproszeni na ochotnika do służby spadochronowej lub przydzieleni do nowej jednostki. Nowe bataliony zostały następnie wzmocnione przez ochotników z innych jednostek. Bataliony desantowe pochodziły z istniejących jednostek piechoty, które zostały przekształcone w piechotę szybowcową, a żołnierze nie mieli możliwości rezygnacji.

Zakład wojenny, siła na papierze, została ustalona na 12 148 ludzi, z dużą liczbą broni automatycznej przydzielonej do dywizji. Zakład zażądał 7171 karabinów powtarzalnych Lee Enfield, 6504 pistoletów maszynowych Sten, 966 lekkich karabinów maszynowych Bren i 46 średnich karabinów maszynowych Vickers . Każda dywizja miała również dysponować 392 broniami przeciwpancernymi PIAT, 525 moździerzami, 100 działami przeciwpancernymi i dwudziestoma siedmioma haubicami 75 mm (3,0 cale) M116 . Nieco ponad 6000 pojazdów – głównie jeepów, motocykli i rowerów, ale także 22 lekkich czołgów Tetrarch – było dopuszczonych do każdej dywizji. Szybowce dostarczyły cięższy sprzęt.

Dywizje powietrznodesantowe
Nazwa formacji	Data utworzenia	Formacja daty przestała istnieć	Insygnia dywizyjne	Obsługiwane lokalizacje	Wybitne kampanie	Uwagi	Źródło(-a)
1 Dywizja Powietrznodesantowa	1 listopada 1941	1945		Wielka Brytania, Tunezja, Włochy, Holandia, Norwegia	tunezki, włoski, operacja Market Garden	Dywizja osiągnęła pełnię sił dopiero w kwietniu 1943 r. Po ciężkich stratach w bitwie pod Arnhem dywizja została zredukowana z trzech do dwóch brygad. Po kapitulacji Niemiec został wysłany do Norwegii w celu utrzymania porządku . Wrócił do Anglii w sierpniu 1945 roku, przed zakończeniem wojny.
6. Dywizja Powietrznodesantowa	3 maja 1943	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Niemcy	Normandia, operacja Varsity, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Dywizja zakończyła wojnę w Niemczech.

Przeciwlotniczy

Bateria ciężkich dział przeciwlotniczych o przekątnej 3,7 cala ustawiona w centrum Londynu

Od 1935 do początku wojny armia brytka utworzyła dywizje przeciwlotnicze . Formacje te były częścią Armii Terytorialnej i nie miały być porównywalne z innymi formacjami, takimi jak dywizje piechoty. Dywizje przeciwlotnicze zostały przydzielone do określonego obszaru, który mógł obejmować setki lub tysiące mil kwadratowych. Różnili się dramatycznie pod względem siły roboczej, liczby kontrolowanych brygad i liczby przydzielonej broni. Na przykład 1. Dywizja Przeciwlotnicza została przydzielona do obrony Londynu, a 3. Dywizja Przeciwlotnicza została przydzielona do obrony zarówno Szkocji, jak i Irlandii Północnej. We wrześniu 1939 r. siedem dywizji Dowództwa Przeciwlotniczego dysponowało łącznie 695 ciężkimi działami przeciwlotniczymi, w porównaniu do planowanych 2232, i 253 lekkimi działami przeciwlotniczymi z założenia 1200. Dywizje miały również dostęp do 2700 reflektorów z zalecanej łącznej liczby 4700. Do 1941 roku dywizje posiadały 1691 ciężkich dział, 940 lekkich dział i 4532 reflektory. Na początku wojny dywizje i ich struktura dowodzenia liczyły łącznie 106 690 ludzi; siła robocza wzrosła do 157.319 w lipcu 1940 roku i wynosiła ponad 300 tysięcy w połowie 1941 roku. Wszystkie dywizje zostały rozwiązane w październiku 1942 r. w ramach reorganizacji struktury dowodzenia przeciwlotniczego. Dywizje zostały zastąpione siedmioma grupami, których celem było zmnizenie ogólnej liczby formacji, oszczędność siły roboczej i zwiększenie elastyczności.

Dywizje przeciwlotnicze
Nazwa formacji	Istniejąca formacja lub data utworzenia	Formacja daty przestała istnieć	Obsługiwane lokalizacje	Wybitne kampanie
1 Dywizja Przeciwlotnicza	Istniejący	Październik 1942	Wielka Brytania	Bitwa o Anglię, Blitz
2 Dywizja Przeciwlotnicza	Istniejący	Październik 1942	Wielka Brytania	Bitwa o Anglię, Blitz
3 Dywizja Przeciwlotnicza	Istniejący	Październik 1942	Wielka Brytania	Bitwa o Anglię, Blitz
4. Dywizja Przeciwlotnicza	Istniejący	Październik 1942	Wielka Brytania	Bitwa o Anglię, Blitz
5 Dywizja Przeciwlotnicza	Istniejący	Październik 1942	Wielka Brytania	Bitwa o Anglię, Blitz
6 Dywizja Przeciwlotnicza	Istniejący	Październik 1942	Wielka Brytania	Bitwa o Anglię, Blitz
7. Dywizja Przeciwlotnicza	Istniejący	Październik 1942	Wielka Brytania	Bitwa o Anglię, Blitz
8. Dywizja Przeciwlotnicza	Październik 1940	Październik 1942	Wielka Brytania	Blitz
9. Dywizja Przeciwlotnicza	Październik 1940	Październik 1942	Wielka Brytania	Blitz
10. Dywizja Przeciwlotnicza	listopad 1940	Październik 1942	Wielka Brytania	Blitz
11. Dywizja Przeciwlotnicza	listopad 1940	Październik 1942	Wielka Brytania	Blitz
12. Dywizja Przeciwlotnicza	listopad 1940	Październik 1942	Wielka Brytania	Blitz

Opancerzony

Czołg Cruiser Mk IV 1. Dywizji Pancernej na manewrach, 1940

Od maja 1939 do końca II wojny światowej dywizja pancerna przeszła dziewięć zmian organizacyjnych. W 1939 roku planowano, że dywizja pancerna będzie miała 110 czołgów lekkich, 217 czołgów krążowników i 24 czołgi krążowników wyposażonych w haubice do bliskiego wsparcia, a także 2500 innych pojazdów, 9442 żołnierzy i 16 dział polowych . W 1940 roku placówka została zmieniona na dwa czołgi lekkie, 304 krążowniki i 36 czołgów bliskiego wsparcia, z 2600 pojazdami i 10750 ludźmi. Wczesne formacje pancerne nie osiągnęły tych proponowanych sił pancernych. Na przykład 1. Dywizja Pancerna wylądowała we Francji w 1940 roku ze 114 czołgami lekkimi i 143 krążownikami. 2. Dywizja Pancerna, przed rozmieszczeniem na Bliskim Wschodzie pod koniec 1940 r., szczyciła się siłą 256 czołgów lekkich i 54 krążowników. Do 1942 r. dywizja miała składać się z 13 235 ludzi z 230 czołgami, z których 183 stanowiły krążowniki, a reszta miała stanowić wsparcie, wraz z około 3000 innymi pojazdami i 48 działami polowymi. Przez ostatnie dwa lata wojny zakład liczył 14 964 ludzi, 246 czołgów średnich, 63 czołgi lekkie, 27 czołgów Crusader samobieżne działa przeciwlotnicze, 27 czołgów wyposażonych jako stanowiska obserwacyjne artylerii, 24 działa polowe, 24 samobieżne działa polowe, 54 działa przeciwpancerne i 24 samobieżne działa przeciwpancerne . Na przykład w lipcu 1944 r. Gwardia, 7. i 11. Dywizja Pancerna liczyły średnio 250 czołgów średnich. Gwardia liczyła 15600 ludzi, siódma miała 15100, a jedenasta 14400.

Wczesna organizacja dywizji pancernych obejmowała dwie brygady pancerne (z sześcioma pułkami pancernymi ) oraz jedną grupę wsparcia złożoną z dwóch batalionów piechoty, inżynierów bojowych i artylerii. Intencją dywizji było wykorzystanie luk na przeciwnej linii frontu, stworzonych przez dywizje piechoty. Dywizje pancerne zostały uznane za „ciężkie czołgi”, ze względu na brak wsparcia piechoty do ochrony czołgów. Trzeba było wielokrotnych niepowodzeń podczas kampanii na Pustyni Zachodniej, zanim nastąpiła poważna reorganizacja. Do 1942 r. dywizja ewoluowała, by opierać się na jednej brygadzie pancernej, składającej się z trzech pułków pancernych i jednego batalionu piechoty zmotoryzowanej, grupę wsparcia zastąpiono trzybatalionową brygadą piechoty, a dodatkowe uzbrojenie wsparcia przeznaczono jako zasoby dywizji. Jednak doktryna nadal nakazywała artylerii, piechocie i czołgom toczenie oddzielnych bitew. Artyleria atakowała przeciwpancerne działa przeciwpancerne; piechota zabezpieczałaby zdobyty teren lub zapewniała ochronę flankową na ograniczonym terenie; a czołgi ruszyłyby naprzód, by zniszczyć czołgi wroga i zakłócić linie komunikacyjne przeciwnika . Dywizja, zamiast wykorzystywać luki, byłaby coraz częściej wykorzystywana jako taran do przebijania się przez linię frontu wroga. Dywizje pancerne różniły się w organizacji między tymi, które zostały rozmieszczone w Europie północno-zachodniej w czerwcu 1944 roku, a tymi, które działały we Włoszech. We Włoszech pułki rozpoznawcze dywizji były wyposażone w samochody pancerne, podczas gdy pułki rozpoznawcze tych przydzielonych do walki w Europie północno-zachodniej były wyposażone głównie w czołgi Cromwell . We Włoszech, począwszy od czerwca 1944 r., składnik piechoty został powiększony o drugą brygadę piechoty, która została albo zintegrowana, albo dołączona w zależności od potrzeb. Dywizje przydzielone do Europy Północno-Zachodniej nie miały tak zwiększonej piechoty i trzeba było dalszych komplikacji, zanim planiści wkowi zdecydowali, że czołgi i piechota muszą ściślej współpracować. Od lipca 1944 r. pułk pancerny (w tym pułk rozpoznawczy) został połączony z jednym z batalionów piechoty dywizji (trzy z brygady piechoty i jeden batalion piechoty zmotoryzowanej przydzielony do brygady pancernej) w celu wprowadzenia tej zmiany, choć na papierze utrzymała istniejącą odrębną strukturę brygady.

Dywizje pancerne
Nazwa formacji	Istniejąca formacja lub data utworzenia	Formacja daty przestała istnieć	Obsługiwane lokalizacje	Wybitne kampanie	Uwagi
Gwardia Dywizja Pancerna	17 czerwca 1941	12 czerwca 1945	Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Normandia, natarcie aliantów z Paryża na Ren, operacja Market Garden, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Podział został zreorganizowany jako Oddział Gwardii w dniu 12 czerwca 1945 r.
1. Dywizja Pancerna	Istniejący	11 stycznia 1945 r	Wielka Brytania, Francja, Egipt, Włochy-Libia, Tunezja, Włochy	Bitwa o Francję, Pustynia Zachodnia, Tunezja, Włochy	5 kwietnia 1943 dywizja została przemianowana na 1. brytką dywizję pancerną, aby odróżnić ją od amerykańskiego odpowiednika . 26 października 1944 r. dywizja przestała być formacją operacyjną, zanim została rozwiązana 11 stycznia 1945 r.
2. Dywizja Pancerna	15 grudnia 1939	10 maja 1941	Wielka Brytania, Egipt, włosko-Libia	Pustynia Zachodnia	8 kwietnia 1941 r. sztab dywizji został zdobyty podczas ofensywy Osi . Jednostki, które przeżyły, zostały przeniesione, a dywizja została oficjalnie rozwiązana 10 maja 1941 r.
6. Dywizja Pancerna	12 września 1940	Nie dotyczy	Wielka Brytania, Tunezja, Włochy, Austria	tunezki, włoski	Dywizja zakończyła wojnę w Austrii.
7. Dywizja Pancerna	Istniejący	Nie dotyczy	Egipt, Włochy-Libia, Tunezja, Włochy, Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Pustynia Zachodnia, Tunezja, Włochy, Normandia, Natarcie aliantów z Paryża na Ren, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Z chwilą wybuchu II wojny światowej dywizja została przemianowana z Dywizji Mobilnej na Dywizję Pancerną (Egipt); 16 lutego 1940 roku stała się 7. Dywizją Pancerną. Zakończyło wojnę w Niemczech. Pokazane są insygnia dywizji używane w ostatnich dwóch latach wojny.
8. Dywizja Pancerna	4 listopada 1940	1 stycznia 1943	Wielka Brytania, Egipt	Nie widziałem walki jako dywizji	Po przybyciu do Egiptu dywizja nigdy nie działała jako jeden podmiot. Dowództwo dywizji i elementy oddziałów dywizji wzięły udział w drugiej bitwie pod El Alamein . Dywizja została rozwiązana 1 stycznia 1943 roku w Egipcie, aby jej siły mogły zostać rozproszone do innych formacji, aby zapewnić im utrzymanie się w sile.
9. Dywizja Pancerna	1 grudnia 1940	31 lipca 1944 r	Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja została rozwiązana 31 lipca 1944 r.
10. Dywizja Pancerna	1 sierpnia 1941	15 czerwca 1944	Palestyna, Egipt, Syria	Pustynia Zachodnia	Dywizja została utworzona przez przekształcenie i reorganizację 1 Dywizji Kawalerii . Został rozwiązany w Egipcie 15 czerwca 1944 r.
11. Dywizja Pancerna	9 marca 1941	Nie dotyczy	Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Normandia, natarcie aliantów z Paryża do Renu, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Dywizja zakończyła wojnę w Niemczech.
42. Dywizja Pancerna	1 listopada 1941	17 października 1943	Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja powstała z reorganizacji 42. Dywizji Piechoty (East Lancashire) . Został rozwiązany 17 października 1943 r.
79. Dywizja Pancerna	14 sierpnia 1942	Nie dotyczy	Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Nie miał działać jako pojedynczy podmiot. Jednostki dywizji brały udział w walce w operacji Overlord i inwazji zachodnich aliantów na Niemcy .	W kwietniu 1943 r. dywizja otrzymała zadanie opracowania specjalistycznych czołgów (" Hobart's Funnies ") i ich wykorzystania. Dywizja została rozmieszczona we Francji w ramach operacji Overlord, gdzie jej jednostki zostały w razie potrzeby przydzielone innym formacjom, podczas gdy dywizja zachowała dowództwo i kontrolę administracyjną. Zakończyło wojnę w Niemczech.

Kawaleria

Elementy dywizji na patrolu, 1941

Przed wybuchem wojny brytcy wkowi obiecali swoim francuskim odpowiednikom, że BEF będzie składać się z co najmniej jednej dywizji kawalerii, która zostanie wysłana w ciągu sześciu miesięcy od wybuchu wojny. Dywizja zostałaby sformowana po rozpoczęciu działań wojennych przez pułki Armii Terytorialnej, które zjednoczą się. Zakład wojenny został ustalony na 11097 ludzi, 6081 koni i 1815 pojazdów, podzielonych między trzy brygady, z których każda zawierała trzy pułki kawalerii. Dywizja była wyposażona przede wszystkim w karabiny, wspierana przez 203 lekkie karabiny maszynowe, 36 średnich karabinów maszynowych i 48 karabinów polowych. Dla ochrony przeciwpancernej zakład wezwał do 247 karabinów przeciwpancernych . Jako jedyny typ dywizji, który obejmował konie, wymagane były trzy mobilne sekcje z Korpusu Weterynaryjnego Armii Królewskiej . Doktryna nakazywała, aby dywizja była piechotą konną: przemieszczanie się z mica na mice konno, a następnie zsiadanie z konia, aby stawić czoła przeciwnym siłom.

dywizje kawalerii
Nazwa formacji	Data utworzenia	Formacja daty przestała istnieć	Insygnia dywizyjne	Obsługiwane lokalizacje	Wybitne kampanie	Uwagi	Źródło(-a)
1 Dywizja Kawalerii	31 października 1939	1 sierpnia 1941	Nie dotyczy	Wielka Brytania, Francja, Palestyna, Transjordania, Irak, Syria	Nie widziałem walki jako dywizji	1 sierpnia 1941 roku dywizja została przemianowana i zreorganizowana jako 10. Dywizja Pancerna .

Hrabstwo

Piechota, stojąca wśród drutów kolczastych na plaży, spogląda na kanał La Manche .

W 1940 roku, po bitwie o Francję, Wielka Brytania przygotowywała się do potencjalnej inwazji Osi . W miarę upływu roku liczebność armii szybko rosła. Nowo sformowane bataliony piechoty zostały zgrupowane w dywizje powiatowe . Formacje te liczyły około 10 000 ludzi i zostały przydzielone do obrony linii brzegowych zagrożonych sektorów kraju oraz do obsługi artylerii przybrzeżnej . Dywizje te były w dużej mierze nieruchome i brakowało im zasobów dywizyjnych, takich jak artyleria, inżynierowie i siły zwiadowcze . Umożliwiło to zwolnienie dywizji piechoty z takich obowiązków i utworzenie rezerwy dalej w głąb lądu do kontrataku sił wroga.

Formacje te zachowały swoją rolę obrony wybrzeża, nawet po inwazji Niemiec na Związek Radziecki w czerwcu 1941 r.; Brytcy planiści wkowi przyznali, że w przypadku upadku Związku Radzieckiego Niemcy mogą z łatwością przerzucić znaczne siły na zachód. To postrzegane zagrożenie ustąpiło pod koniec 1941 r., wraz z nadejściem jesienno-zimowej pogody i w połączeniu z produkcją nowego sprzętu dla armii brytkiej. Ta ostatnia pozwoliła Urzędowi Wojennemu na podjęcie kroków w celu lepszego zrównoważenia armii, poprzez stworzenie dodatkowych jednostek pancernych i sił specjalnych. W konsekwencji podziały powiatowe zostały rozwiązane lub ponownie wyznaczone.

Powiaty
Nazwa formacji	Data utworzenia	Formacja daty przestała istnieć	Insygnia dywizyjne	Obsługiwane lokalizacje	Wybitne kampanie	Uwagi
Oddział hrabstwa Devon i Kornwalii	28 lutego 1941	1 grudnia 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	1 grudnia 1941 roku dywizja została przemianowana na 77. Dywizję Piechoty .
Oddział hrabstwa Dorset	24 lutego 1941	31 grudnia 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja najpierw objęła dowództwo nad jednostkami 24 kwietnia 1941 r., przestała funkcjonować 24 listopada 1941 r. i została rozwiązana 31 grudnia 1941 r.
Okręg Durham i North Riding County	12 marca 1941	1 grudnia 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja została przemianowana na Durham i North Riding Coastal Area w dniu 1 grudnia 1941 roku i przestała działać jako dywizja.
Oddział hrabstwa Essex	18 lutego 1941	7 października 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Utworzona z przemianowania dywizji hrabstwa West Sussex, dywizja została rozwiązana 7 października 1941 r.
Oddział Hrabstwa Hampshire	28 lutego 1941	31 grudnia 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja została utworzona z przemianowania dowództwa Hampshire Area, przestała funkcjonować jako dywizja 25 listopada 1941 r. i została rozwiązana 31 grudnia 1941 r.
Oddział hrabstwa Lincolnshire	24 lutego 1941	31 grudnia 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja rozpoczęła działalność 27 marca 1941 r., jako dywizja przestała funkcjonować 25 listopada 1941 r. i została rozwiązana 31 grudnia 1941 r.
Oddział hrabstwa Norfolk	24 grudnia 1940	18 listopada 1941	Nie dotyczy	Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizję przemianowano na 76. Dywizję Piechoty 18 listopada 1941 r. Nie wiadomo, czy dywizja miała insygnia, czy też używała insygniów noszonych po tym, jak stała się 76. Dywizją Piechoty.
Oddział hrabstwa Northumberland	24 lutego 1941	21 grudnia 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja przestała funkcjonować jako dywizja 1 grudnia 1941 r. i została rozwiązana 21 grudnia 1941 r.
Oddział hrabstwa West Sussex	9 listopada 1940	18 lutego 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja została utworzona, gdy „ Brocforce ”, formacja ad hoc oparta na batalionie piechoty i broni wspierającej, została zmieniona. Podział został przemianowany na Wydział Hrabstwa Essex w dniu 18 lutego 1941 r.
Oddział hrabstwa Yorkshire	24 lutego 1941	1 grudnia 1941		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Dywizja rozpoczęła działalność 19 marca 1941 r., została przemianowana na Wschodni Okręg Konny 1 grudnia 1941 r. i przestała funkcjonować jako dywizja.

Piechota

Brytka piechota w ruchu, obok Universal Carriers, 1945

Piechota stanowiła trzon armii brytkiej i miała być mobilna i wyposażona w wystarczająco zintegrowaną artylerię, aby móc pokonać siły przeciwnika. Na początku wojny piechota została podzielona na dwie klasy: dywizje piechoty i dywizje zmotoryzowane. Każda dywizja piechoty miała trzy brygady piechoty i trzy pułki artylerii. W 1939 r. dywizje te dysponowały oddziałami liczącymi 13 863 żołnierzy, 72 działami polowymi i 2993 pojazdami. Dywizja motorowa składała się z dwóch brygad piechoty zmotoryzowanej i dwóch pułków artylerii, liczących 10 136 ludzi, 48 dział polowych i 2326 pojazdów. Zamierzonym zastosowaniem ofensywnym dywizji piechoty było przebicie się przez linię obronną przeciwnika, przy wsparciu czołgów piechoty z niezależnych brygad czołgów. Powstała luka byłaby następnie wykorzystywana przez dywizje pancerne, a zdobyte terytorium byłyby zabezpieczane przez szybsze i bardziej mobilne dywizje zmotoryzowane. Dywizja zmotoryzowana, będąc w stanie przetransportować całą swoją piechotę, była słabsza od dywizji piechoty w wyniku zmnizonej liczby ludzi i siły ognia. Po bitwie o Francję armia brytka wdrożyła wnioski wyciągnięte z kampanii we Francji, która obejmowała decyzję oparcia standardowej dywizji na trzech brygadach oraz rezygnację z koncepcji dywizji motorowej. Zmiana ta spowodowała rozwiązanie czterech dywizji piechoty w celu przeniesienia oddziałów do dawnych dywizji zmotoryzowanych.

Armia została podzielona na dwie gałęzie: etatową siłę zawodową regularnych żołnierzy i niepełnoetatową Armię Terytorialną. Obie gałęzie utrzymały dywizje. Do 1939 roku zamierzoną rolą Armii Terytorialnej miała być jedyna metoda powiększania liczebności armii (w przeciwieństwie do utworzenia Armii Kitchenera podczas I wojny światowej ). Wszyscy członkowie Armii Terytorialnej byli zobowiązani do podjęcia ogólnego obowiązku służby: gdyby rząd brytki zdecydował, żołnierze terytorialni mogliby zostać rozmieszczeni za granicą do walki. Pozwoliło to uniknąć komplikacji związanych z siłami terytorialnymi z okresu I wojny światowej, których członkowie początkowo nie musieli opuszczać Wielkiej Brytanii, chyba że zgłosili się na ochotnika do służby za granicą. Przedwojenne dywizje Armii Terytorialnej określano mianem „pierwszej linii”. Przed wybuchem II wojny światowej formacje pierwszej linii otrzymały rozkaz tworzenia nowych formacji w procesie zwanym „duplikowaniem”; nowe formacje nazwano „drugą linią”. Planiści zamierzali, aby formacje pierwszej linii rekrutowały się ponad ich placówki (wspomagane przez wzrost płac, zniesienie ograniczeń awansu, które utrudniały wcześnizą rekrutację, budowę lepszej jakości baraków i zwiększenie racji obiadowych ), a następnie formowanie drugiej - formacje liniowe z kadr, wokół których można było rozszerzyć dywizje.

W 1941 r. podziały zostały podzielone na klasyfikowane jako formacje wyższego i niższego establishmentu. Te pierwsze były przeznaczone do rozmieszczenia za granicą i do walki, podczas gdy te drugie były ograniczone do obrony domu w roli statycznej i zostały zmnizone. W 1941 roku dywizja miała liczyć 17 298 ludzi, wyposażonych głównie w karabiny. Miały one być uzupełnione 451 pistoletami maszynowymi, 768 lekkimi karabinami maszynowymi, 48 średnimi karabinami maszynowymi, 218 moździerzami, 72 działami polowymi, 48 działami przeciwpancernymi, 48 działami przeciwlotniczymi i 4166 pojazdami. W 1944 r. zakład powiększył się o 18 347 ludzi, 6525 pistoletów maszynowych, 1162 lekkich karabinów maszynowych, 359 moździerzy, 436 dział przeciwpancernych PIAT, 72 działa polowe, 110 dział przeciwpancernych i 4330 pojazdów. Z ogólnej liczby ludzi w dywizji około 7000 stanowili piechota frontowa, a reszta została przydzielona do różnych broni i służb pomocniczych dywizji. Ogólna siła dywizji może się znacznie różnić. Na przykład podczas oblężenia Tobruku w 1941 roku 70. Dywizja Piechoty liczyła 28 000 ludzi; w czerwcu 1944 r. łączna siła pozostałych pięciu dywizji niższego szczebla wynosiła 17 845 żołnierzy; aw lipcu 1944 r. wyższa 15. (szkocka) dywizja piechoty liczyła 16 970 żołnierzy.

W 1942 roku armia brytka eksperymentowała z formatem swoich formacji piechoty. Kilka z nich przekształcono w „dywizje mieszane” poprzez usunięcie jednej brygady piechoty, a na ich mice przydzielono brygadę czołgów. Koncepcja została uznana za nieudaną i porzucona w następnym roku. W 1943 r. Urząd Wojny zamierzał przekazać armii osiem brygad czołgów (wyposażonych w czołgi piechoty). Były to aktywa na poziomie korpusu, które w razie potrzeby można by dołączyć do dywizji piechoty. Ze względu na brak produkcji czołgów piechoty dostępne były tylko trzy takie brygady. Utworzono jednak kilka niezależnych brygad pancernych (wyposażonych w czołg średni M4 Sherman ). Samodzielne brygady pancerne były wykorzystywane w taki sam sposób jak brygady pancerne. W północno-zachodniej Europie dywizje piechoty miały dostęp do wyspecjalizowanych czołgów 79. Dywizji Pancernej. Te formacje czołgów byłyby dołączane do dywizji piechoty w razie potrzeby.

dywizje piechoty
Nazwa formacji	Istniejące lub data utworzenia	Formacja daty przestała istnieć	Insygnia dywizyjne	Obsługiwane lokalizacje	Wybitne kampanie	Oddział	Uwagi
Oddział Strażników	12 czerwca 1945	Nie dotyczy		Europa Północno-Zachodnia	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dywizja została utworzona w Niemczech po reorganizacji dywizji pancernej Gwardii .
1 Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Tunezja, Włochy, Palestyna	Bitwa o Francję, Tunezję, Włochy	Armia czynna	Dywizja zakończyła wojnę w Palestynie. Pokazane są pierwsze insygnia dywizji.
1. (Afryka) Dywizja	24 lipca 1940 20 sierpnia 1941	24 listopada 1940 23 listopada 1941		Brytka Kenia, Włoski Somaliland, Abisynia	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dywizja została podniesiona z ludzi rekrutowanych w Nigerii i koloniach brytkiej Afryki Wschodniej. Dywizja została przemianowana na 11. (afrykańską) dywizję w dniu 24 listopada 1940 r. Została zreformowana w Kenii 20 sierpnia 1941 r. i ponownie rozwiązana 23 listopada 1941 r.
1. Dywizja Londyńska	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Irak, Palestyna, Tunezja, Włochy, Egipt, Włochy-Libia	tunezki, włoski	Armia Terytorialna pierwszej linii	Na początku wojny dywizja była dywizją motoryzacyjną. W lipcu 1940 r. stała się dywizją piechoty, a 16 listopada 1940 r. przemianowano ją na 56. (Londyńską) Dywizję Piechoty. Zakończyła wojnę we Włoszech.
2. Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Indie Brytkie, Birma	Bitwa o Francję, Bitwa pod Kohima, kampania birmańska 1944-45	Armia czynna	Podział zakończył wojnę w Indiach.
2. (Afryka) Dywizja	19 lipca 1940	24 listopada 1940		Afryka Wschodnia, włoski Somaliland, Abisynia	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dywizja została podniesiona z ludzi rekrutowanych na Złotym Wybrzeżu i brytkich koloniach wschodnioafrykańskich. Dywizja została przemianowana na 12. (afrykańską) dywizję w dniu 24 listopada 1940 r.
2. dywizja londyńska	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 1 Dywizji Londyńskiej . Na początku wojny był to oddział samochodowy. W czerwcu 1940 r. stała się dywizją piechoty, a 21 listopada 1940 r. przemianowano ją na 47. (Londyńską) Dywizję Piechoty. W grudniu 1941 r. stała się dywizją niższego establishmentu. Została rozwiązana 31 sierpnia 1944 r. i zreformowana 1 września jako 47. Dywizja Piechoty (Rezerwowa), formacja szkoleniowa.
3 Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Bitwa o Francję, Normandia, Natarcie aliantów z Paryża do Renu, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Armia czynna	Dywizja zakończyła wojnę w Niemczech.
4. Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Tunezja, Egipt, Włochy, Grecja	Bitwa o Francję, Tunezka, włoska, grecka wojna domowa	Armia czynna	Pokazane są pierwsze insygnia dywizji. Podział zakończył wojnę w Grecji.
5. Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Indie Brytkie, Irak, Iran, Syria, Egipt, Włochy, Palestyna, Niemcy	Bitwa o Francję, inwazja aliantów na Sycylię, włoska, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Armia czynna	Dywizja zakończyła wojnę w Niemczech.
6. Dywizja Piechoty	3 listopada 1939 17 lutego 1941	17 czerwca 1940 10 października 1941		Egipt, Palestyna, Grecja, Syria, Włochy-Libia	Bitwa o Kretę, Syria-Liban, Oblężenie Tobruku	Armia czynna	Dywizję sformowano w wyniku zmiany desygnacji na 7. Dywizję Piechoty . Przestała istnieć 17 czerwca 1940 r., a następnie została zreformowana 17 lutego 1941 r. Dywizję przemianowano na 70. Dywizję Piechoty 10 października 1941 r.
7. Dywizja Piechoty	Istniejący	3 listopada 1939	Nie dotyczy	Palestyna, Egipt	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dywizję przemianowano na 6. Dywizję Piechoty 3 listopada 1939 roku.
8. Dywizja Piechoty	Istniejące 2 czerwca 1942	3 listopada 1939 31 października 1943		Palestyna, Syria	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dotychczasową dywizję rozwiązano 28 lutego 1940 r. Nową 8. Dywizję, nazwaną „8. Dywizją (Syria)”, utworzono 2 czerwca 1942 r. Była to formacja bezpieczeństwa wewnętrznego, składająca się głównie z personelu administracyjnego. Zreformowana dywizja została rozwiązana 31 października 1943 r.
9. (góralska) dywizja piechoty	Istniejący	7 sierpnia 1940		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 51. (górskiej) dywizji piechoty . 7 sierpnia 1940 r. dywizja została przemianowana na 51. (górską) dywizję piechoty.
11. (Afryka) Dywizja	24 listopada 1940	26 lipca 1941		Brytka Kenia, Włoski Somaliland, Abisynia	Afryka Wschodnia	Armia czynna	Dywizja została utworzona, gdy zmieniono wyznaczenie 1. (afrykańskiej) dywizji
11. Dywizja (Afryka Wschodnia)	15 lutego 1943	Nie dotyczy		Afryka Wschodnia, Cejlon, Birma, Indie Brytkie	Birma	Armia czynna	Dywizja została utworzona z ludzi zwerbowanych w Kenii, Rodezji Północnej, Niasalandzie, Tanganice i Ugandzie . Pokazane są pierwsze insygnia dywizji. Podział zakończył wojnę w Indiach
12. Dywizja (Afryka)	24 listopada 1940	18 kwietnia 1943		Afryka Wschodnia, włoski Somaliland, Abisynia	Afryka Wschodnia	Armia czynna	Dywizja została utworzona, gdy 2 Dywizja (Afrykańska) została przemianowana i rozwiązana 18 kwietnia 1943 r.
12. (Wschodnia) Dywizja Piechoty	10 października 1939	11 lipca 1940		Wielka Brytania, Francja	Bitwa o Francję	Armia Terytorialna drugiej linii	Duplikat 44. Dywizji Piechoty (powiaty macierzyste), dywizja została rozwiązana 11 lipca 1940 r., po powrocie do Wielkiej Brytanii.
12. Oddział (SDF)	11 lipca 1942	12 stycznia 1945		włosko-Libia	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dywizja została utworzona przez zmianę wyznaczenia 1. Brygady Sudańskich Sił Obronnych i służyła jako siła bezpieczeństwa na liniach komunikacyjnych za 8. Armią . 12 stycznia 1945 roku formacja utraciła tytuł dywizji, gdy została przemianowana na Sudan Defence Force Group (Afryka Północna). Biały diament był używany jako insygnia dywizji i był potencjalnie noszony obok insygniów Sudan Defense Force .
15 (szkocka) Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Normandia, natarcie aliantów z Paryża do Renu, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 52. (nizinnej) dywizji piechoty i zakończyła wojnę w Niemczech.
18. Dywizja Piechoty	30 września 1939	15 lutego 1942		Wielka Brytania, Indie Brytkie, Malaje, Singapur	Bitwa o Singapur	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 54. Dywizji Piechoty Anglii Wschodniej . W dniu 15 lutego 1942 roku, po bitwie singapurskiej, jego personel został wzięty do niewoli .
23. Dywizja (Północna)	2 października 1939	30 czerwca 1940		Wielka Brytania, Francja	Bitwa o Francję	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 50. (Północnej) Dywizji Piechoty i została rozwiązana 30 czerwca 1940 roku po powrocie do Wielkiej Brytanii.
36. Dywizja Piechoty	1 września 1944	Nie dotyczy		Birma, Indie Brytkie	Birma	Armia czynna	Dywizja powstała z przemianowania 36. Dywizji Piechoty Indkiej i zakończyła wojnę w Indiach.
38. (walka) dywizja piechoty	18 września 1939 1 września 1944	15 sierpnia 1944 b.d		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 53 (Walkiej) Dywizji Piechoty . Dywizja została przeniesiona do niższego oddziału 1 grudnia 1941 r., a rozwiązana 15 sierpnia 1944 r. Została zreformowana jako 38. Dywizja Piechoty (rezerwowa), formacja szkoleniowa mająca zastąpić rozwiązaną 80. Dywizję Piechoty (Rezerwową) 1 września 1944 r. .
42. Dywizja Piechoty (East Lancashire)	Istniejący	1 listopada 1941		Wielka Brytania, Francja, Belgia	Bitwa o Francję	Armia Terytorialna pierwszej linii	1 listopada 1941 roku dywizja została przemianowana i zreorganizowana jako 42. Dywizja Pancerna .
43. Dywizja Piechoty (Wessex)	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Normandia, natarcie aliantów z Paryża na Ren, operacja Market Garden, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja zakończyła wojnę w Niemczech.
44. Dywizja Piechoty (powiaty macierzyste)	Istniejący	31 stycznia 1943		Wielka Brytania, Francja, Egipt	Bitwa o Francję, Druga Bitwa pod El Alamein	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja została rozwiązana w Egipcie, aby jej siły mogły zostać rozproszone do innych formacji, aby zapewnić, że utrzymają się w sile.
45. Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 43. (Wessex) Dywizji Piechoty . W grudniu 1941 r. została umieszczona w niższym urzędzie, a 30 sierpnia 1944 r. została rozwiązana. 1 września została zreformowana jako 45. Dywizja (Holding) w celu zastąpienia 77. Dywizji (Holding) i przemianowana na 45. Dywizję w dniu 1 września. 1 grudnia 1944 r.
46. Dywizja Piechoty	2 października 1939	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Tunezja, Włochy, Egipt, Palestyna, Grecja, Austria	Bitwa o Francję, Tunezka, włoska, grecka wojna domowa	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 49. Dywizji Piechoty (West Riding) i zakończyła wojnę w Austrii.
48. Dywizja Piechoty (South Midland)	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia	Bitwa o Francję	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizję umieszczono w niższym zakładzie w listopadzie 1941 r. 20 grudnia 1942 r. przemianowano ją na 48. Dywizję Piechoty (Rezerwową), formację szkoleniową.
49. Dywizja Piechoty (West Riding)	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Islandia, Francja, Belgia, Holandia	Normandia, natarcie aliantów z Paryża do Renu, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja stała się „Alabaster Force”, za okupację Islandii . Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 1942 r. została zreformowana jako 49. Dywizja Piechoty (West Riding). Zakończyła wojnę w Holandii pod dowództwem Kanady .
50. (Północna) Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Egipt, Cypr, Irak, Syria, Włochy-Libia, Tunezja, Włochy, Norwegia	Bitwa o Francję, Pustynia Zachodnia, Tunezja, Aliancka inwazja na Sycylię, Normandia, Zachodnia inwazja aliantów na Niemcy	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja rozpoczęła wojnę jako dywizja zmotoryzowana, a w czerwcu 1940 r. została zreorganizowana jako dywizja piechoty. 16 grudnia 1944 r., po wycofaniu z Europy, dywizja została przemianowana na 50. Dywizję Piechoty (rezerwową), formację szkoleniową. 1 sierpnia 1945 r. dowództwo dywizji przeniosło się do Norwegii i przekształciło się w Brytkie Siły Lądowe w Norwegii.
51. (Highland) Dywizja Piechoty	Istniejący 7 sierpnia 1940 r	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Egipt, Włochy-Libia, Tunezja, Włochy, Holandia, Niemcy	Bitwa o Francję, Pustynia Zachodnia, Tunezja, Inwazja Aliantów na Sycylię, Włochy, Normandia, Natarcie Aliantów z Paryża na Ren, Inwazja Aliantów Zachodnich na Niemcy	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja została zdobyta we Francji w 1940 r., a następnie zreformowana 7 sierpnia 1940 r. przez przemianowanie 9. (Highland) Dywizji Piechoty na Wielką Brytanię. Dywizja zakończyła wojnę w Niemczech.
52. (nizinna) dywizja piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Natarcie aliantów z Paryża do Renu, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja została rozmieszczona we Francji na siedem dni, w czerwcu 1940 roku, po ewakuacji Dunkierki . Po powrocie do Wielkiej Brytanii dywizja przekwalifikowała się na dywizję górską, a następnie przeszkoliła się do operacji desantowych. Dywizja nie działała w żadnej z tych ról i została wdrożona w październiku 1944 roku jako dywizja piechoty. Zakończyło wojnę w Niemczech.
53. (walka) Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Francja, Belgia, Holandia, Niemcy	Normandia, natarcie aliantów z Paryża do Renu, inwazja aliantów zachodnich na Niemcy	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja zakończyła wojnę w Niemczech.
54. (Wschodnia Anglia) Dywizja Piechoty	Istniejący	14 grudnia 1943		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja została umieszczona w niższym zakładzie w styczniu 1942 r. i rozwiązana 14 grudnia 1943 r.
55. Dywizja Piechoty (West Lancashire)	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia Terytorialna pierwszej linii	Dywizja była na początku wojny dywizją zmotoryzowaną i została zreorganizowana jako formacja piechoty w czerwcu 1940 r. W styczniu 1942 r. została umieszczona w niższym pensjonacie, a w maju 1944 r. przeniesiona do wyższego. siły roboczej, aż przestała istnieć, ale nazwa została utrzymana w celach oszustwa .
59. Dywizja Piechoty (Staffordshire)	15 września 1939	19 października 1944 r		Wielka Brytania, Francja	Normandia	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 55. Dywizji Piechoty (West Lancashire) . Rozpoczęła wojnę jako dywizja zmotoryzowana, a w czerwcu 1940 r. została zreorganizowana jako dywizja piechoty. Pod koniec kampanii normandzkiej dywizja została podzielona, aby zapewnić posiłki dla innych formacji. Dowództwo dywizji znalazło się w „zawieszonej animacji” 19 października 1944 r. i nigdy nie zostało zreformowane.
61. Dywizja Piechoty	Istniejący	Nie dotyczy		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 48. (South Midland) Dywizji Piechoty . Dowództwo dywizji rozmieszczono w Norwegii podczas kampanii norweskiej, chociaż sama dywizja nie została rozmieszczona. W sierpniu 1945 roku dywizja została zreorganizowana jako Dywizja Lekka .
66. Dywizja Piechoty	27 września 1939	23 czerwca 1940		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia Terytorialna drugiej linii	Dywizja została utworzona jako duplikat 42. Dywizji Piechoty (East Lancashire) i została rozwiązana 23 czerwca 1940 r.
70. Dywizja Piechoty	10 października 1941	24 listopada 1943		Włochy-Libia, Egipt, Indie Brytkie	Oblężenie Tobruku	Armia czynna	Dywizję sformowano w wyniku przemianowania na 6. Dywizję Piechoty . We wrześniu 1943 dywizja została przydzielona do Chindits i zaczęła reorganizować swoje siły w jednostki penetracyjne dalekiego zasięgu. Dywizja przestała funkcjonować 24 października i została rozwiązana 24 listopada 1943 r.
76. Dywizja Piechoty	18 listopada 1941	1 września 1944		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dywizja została utworzona jako formacja niższego zakładu, przez zmianę wyznaczenia Dywizji Hrabstwa Norfolk . 20 grudnia 1942 r. przemianowano ją na 76. Dywizję Piechoty (Rezerwową), formację szkoleniową. 1 września 1944 r. dywizja została rozwiązana.
77. Dywizja Piechoty	1 grudnia 1941	1 września 1944		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dywizja utworzona jako formacja niższego zakładu, przez zmianę wyznaczenia wydziału hrabstwa Devon i Cornwall . Został przemianowany na 77. Dywizję Piechoty (Rezerwową), formację szkoleniową, 20 grudnia 1942 r. 1 grudnia 1943 r. został przemianowany na 77. Dywizję Holdingową, organizację służącą do tymczasowego przetrzymywania, przekwalifikowywania i sortowania personelu. Dywizja została rozwiązana 1 września 1944 r.
78. Dywizja Piechoty	25 maja 1942	Nie dotyczy		Wielka Brytania, Tunezja, Włochy, Austria	tunezka, aliancka inwazja na Sycylię, włoska	Armia czynna	Dywizja zakończyła wojnę w Austrii.
80. Dywizja Piechoty (rezerwowa)	1 stycznia 1943	1 września 1944		Wielka Brytania	Nie widziałem walki	Armia czynna	Dywizja została utworzona jako formacja szkoleniowa i została rozwiązana 1 września 1944 r.
81. Dywizja (Afryka Zachodnia)	1 marca 1943	Nie dotyczy		Nigeria, Indie Brytkie, Birma	Birma	Armia czynna	Dywizja została utworzona z ludzi zwerbowanych w Nigerii, na Złotym Wybrzeżu i Sierra Leone . Pierwotna nazwa dywizji, która trwała trzy dni, brzmiała 1. Dywizja Zachodnioafrykańska. Podział zakończył wojnę w Indiach.
82. Dywizja (Afryka Zachodnia)	1 sierpnia 1943	Nie dotyczy		Nigeria, Indie Brytkie, Birma	Birma	Armia czynna	Dywizja została utworzona z ludzi zwerbowanych w Nigerii, na Złotym Wybrzeżu i Sierra Leone. Dywizja zakończyła wojnę w Birmie.
Wydział Beauman	29 maja 1940	czerwiec 1940	Nie dotyczy	Francja	Bitwa o Francję	Armia czynna	Improwizowana dywizja stworzona z dostępnych oddziałów do obrony Rouen i Dieppe, pozbawiona zwykłych elementów wsparcia dywizji. Dywizja została rozwiązana po ewakuacji z Francji, 17 czerwca 1940 r.
Dywizja Royal Marines	sierpień 1940	kwiecień 1943		Wielka Brytania	Nie widziałem walki jako dywizji	Royal Marines	Dywizja została rozwiązana w kwietniu 1943 r., a żołnierze zostali albo przeszkoleni do obsługi łodzi desantowych, albo dołączyli do komandosów i pomogli w stworzeniu sześciu nowych jednostek Royal Marine .
Dział Y	luty 1943	16 marca 1943	Nie dotyczy	Tunezja	tunezki	Armia czynna	Formacja ad hoc utworzona podczas kampanii w Tunezji i rozwiązana 16 marca 1943 r.

Zobacz też

Uwagi

Przypisy

Cytaty

Bibliografia

Allport, Alan (2015). Browned Off i Bloody-minded: The British Soldier Goes to War 1939-1945 . New Haven: Yale University Press. Numer ISBN 978-0-30017-075-7.
Buckley, John (2006) [2004]. Brytka zbroja w kampanii w Normandii 1944 . Londyn: Taylor i Francis. Numer ISBN 978-0-41540-773-1.
Butler, JRM (1957). Wielka Strategia: wrzesień 1939 – czerwiec 1941 . Historia II wojny światowej. Tom. II. Londyn: Biuro Papeterii Jej Królewskiej Mości. OCLC 1035320124 .
Szambelan, Piotr; Ellis, Chris (1981) [1969]. Brytkie i amerykańskie czołgi z okresu II wojny światowej: pełna Ilustrowana historia czołgów brytkich, amerykańskich i Wspólnoty Narodów, pojazdów z silnikami działami i pojazdów specjalnego przeznaczenia, 1939–1945 . Nowy Jork: Arco Publishing Company. Numer ISBN 978-0-85368-033-8.
Wiśnia, Niall (1999). Czerwone berety i czerwone krzyże: historia służby medycznej w 1. Dywizji Powietrznodesantowej w czasie II wojny światowej . Renkum, Holandia: RN Sigmond. Numer ISBN 978-9-08047-181-8.
Churchill, Winston (2001). Gilbert, Martin (red.). Churchill War Papers: wiecznie rozszerzająca się wojna . Tom. 3. Nowy Jork: WW Norton & Company. Numer ISBN 978-0-39301-959-9.
Cole, Howard N. (1950). Heraldyka w wojnie: odznaki formacyjne, 1939-1945 (3rd ed.). Aldershot: Wellington Press. OCLC 224096091 .
Wrona, Duncan (1972). Formacje pancerne Wielkiej Brytanii i Wspólnoty Narodów (1919–1946) . Seria AFV/Broń. Windsor: Profile Publications Limited. Numer ISBN 978-0-853-83081-8.
Daniell, David Scott (1957). Historia Pułku East Surrey . Tom. IV. Londyn: Ernest Benn. OCLC 220713666 .
Drogi Ianie ; Stopa, Michael Richard Daniell (2001). Oxford Companion do II wojny światowej . Oksford/Nowy Jork: Oxford University Press. Numer ISBN 978-0-19860-446-4.
Doherty, Richard (1993). Oczyść drogę !: A History of 38. (irlandzkiej) brygady, 1941-1947 . Blackrock, County Dublin: Irlandzka prasa akademicka. Numer ISBN 978-0-71652-542-4.
Ellis, Lionel F. (1954). Butler, JRM (red.). Wojna we Francji i Flandrii 1939–1940 . Historia II wojny światowej, brytka seria wkowa. Londyn: Biuro Papeterii Jej Królewskiej Mości. OCLC 1087882503 .
Ellis, Lionel F .; Allena, GRG; Warhurst, AE; Robb, James (2004) [1962]. Butler, JRM (red.). Zwycięstwo na Zachodzie: Bitwa o Normandię . Historia II wojny światowej, brytka seria wkowa. Tom. I. Londyn: Naval & Military Press. Numer ISBN 978-1-84574-058-0.
Flinta, Keitha (2004). Pancerz powietrznodesantowy: Tetrarch, Locust, Hamilcar i 6. Pułk Powietrznodesantowy Rozpoznania 1938–1950 . Solihull: Helion. Numer ISBN 978-1-87462-237-6.
Czterdzieści, George (2013) [1998]. Towarzysz armii brytkiej 1939–1945 (red. ePub). Stroud, Gloucestershire: Czarownica. Numer ISBN 978-0-75095-139-5.
Fraser, David (1999) (1983). I my ich zaszokujemy: armia brytka w drugiej wojnie światowej . Londyn: Wko Cassella. Numer ISBN 978-0-30435-233-3.
Francuski, David (2001) [2000]. Podnoszenie armii Churchilla: Armia brytka i wojna z Niemcami 1919-1945 . Oksford: Oxford University Press. Numer ISBN 978-0-19924-630-4.
Gibbs, NH (1976). Wielka strategia . Historia II wojny światowej. Tom. I. Londyn: Biuro Papeterii Jej Królewskiej Mości. Numer ISBN 978-0-11630-181-9.
Goldstein, Erik; McKercher, Brian, wyd. (2003). Siła i stabilność: brytka polityka zagraniczna, 1865-1965 . Dyplomacja i państwowość. Londyn: Routledge. Numer ISBN 978-0-71468-442-0.
Harclerode, Peter (2006). Wings Of War – Airborne Warfare 1918–1945 . Londyn: Cassell. Numer ISBN 978-0-30436-730-6.
Hart, Stephen Ashley (2007) [2000]. Colossal Cracks: 21 Grupa Armii Montgomery'ego w północno-zachodniej Europie, 1944-45 . Mechanicsburg, Pensylwania: Stackpole Books. Numer ISBN 978-0-81173-383-0.
Holborn, Andrzej (2010). 56. Brygada Piechoty i D-Day: Samodzielna Brygada Piechoty i kampania w Europie Północno-Zachodniej 1944–1945 . Londyn: Międzynarodowa Grupa Wydawnicza Continuum. Numer ISBN 978-1-441-11908-7.
Holt, Tadeusz (2004). The Deceivers: Allied Military Deception w II wojnie światowej . Nowy Jork: Scribner. Numer ISBN 978-0-74325-042-9.
Jackson, GS (2006) [1945]. Operacje ósmego korpusu: sprawozdanie z operacji od Normandii do Renu . Personel, 8 Korpusu (wyd. MLRS). Londyn: St. Clements Press. Numer ISBN 978-1-905696-25-3.
Jacksona, Williama ; Gleave, TP (2004) [1986]. Butler, JRM (red.). Morze Śródziemne i Bliski Wschód: Zwycięstwo na Morzu Śródziemnym Część II: czerwiec – październik 1944 . Historia II wojny światowej United Kingdom Military Series. Tom. VI. Londyn: Naval & Military Press. Numer ISBN 978-1-845-74071-9.
Joslen, HF (2003) [1990]. Order of Battle: II wojna światowa, 1939–1945 . Uckfield, East Sussex: Naval and Military Press. Numer ISBN 978-1-84342-474-1.
Karslake, B. (1979). 1940 Ostatni akt: Historia sił brytkich we Francji po Dunkierce . Londyn: Leo Cooper. Numer ISBN 978-0-85052-240-2.
Levy, James P. (2006). Ustępstwa i przezbrojenie: Wielka Brytania, 1936-1939 . Lanham, Maryland: Rowman i Littlefield. Numer ISBN 978-0-742-54537-3.
Długi, Gavin Merrick (1953). Grecja, Kreta i Syria . Australia w wojnie 1939–1945, seria 1 – Armia. Tom. II. Canberry: australki pomnik wojenny. OCLC 3134080 .
Panie, Klifie; Watsona, Grahama (2003). Królewski Korpus Sygnałów: Jednostkowe Historie Korpusu (1920-2001) i jego poprzednicy . West Midlands: Helion. Numer ISBN 978-1-874622-07-9.
Posłaniec, Karol (1991). Komandosi: 1940–1946 . Londyn: Grafton Books. Numer ISBN 978-0-58621-034-5.
Posłaniec, Karol (1994). Z miłości do pułku 1915-1994 . Historia brytkiej piechoty. Tom. II. Londyn: Książki z piórem i mieczem. Numer ISBN 978-0-850-52422-2.
Molony, CJC; Flynn, FC; Davies, HL; Gleave, TP; Jackson, William (2004) (1984). Butler, JRM (red.). Morze Śródziemne i Bliski Wschód: Zwycięstwo na Morzu Śródziemnym Część I: od 1 kwietnia do 4 czerwca 1944 . Historia II wojny światowej United Kingdom Military Series. Tom. VI. Londyn: Naval & Military Press. Numer ISBN 978-1-84574-070-2.
Newbold, David John (1988). Brytkie planowanie i przygotowania do przeciwstawienia się inwazji na ląd, wrzesień 1939 – wrzesień 1940 (PDF) (praca doktorska). Londyn: King's College Londyn. OCLC 556820697 .
Otway, TBH (1990). II wojna światowa 1939–1945 Armia – Siły Powietrzne . Londyn: Imperialne Muzeum Wojny. Numer ISBN 978-0-90162-757-5.
Perry, Fryderyk Wilhelm (1988). Armie Wspólnoty Narodów: siła robocza i organizacja w dwóch wojnach światowych . Wojna, Siły Zbrojne i Społeczeństwo. Manchester: Manchester University Press. Numer ISBN 978-0-7190-2595-2.
Playfair, ISO ; i in. (2004) [1954]. Butler, JRM (red.). Śródziemnomorski i Bliski Wschód: wczesne sukcesy przeciwko Włochom (do maja 1941 r.) . Historia II wojny światowej United Kingdom Military Series. Tom. I. Londyn: Naval & Military Press. Numer ISBN 978-1-84574-065-8.
Playfair, ISO ; i in. (2004) [1956]. Butler, JRM (red.). Morze Śródziemne i Bliski Wschód: Niemcy przychodzą z pomocą sojusznikowi (1941) . Historia II wojny światowej United Kingdom Military Series. Tom. II. Londyn: Naval & Military Press. Numer ISBN 978-1-84574-066-5– za pośrednictwem Fundacji Hyperwar (wersja 1956).
Playfair, ISO ; i in. (2004) [1960]. Butler, JRM (red.). Morze Śródziemne i Bliski Wschód: brytkie fortuny osiągają najniższy poziom (od września 1941 do września 1942) . Historia II wojny światowej United Kingdom Military Series. Tom. III. Londyn: Naval & Military Press. Numer ISBN 978-1-84574-067-2.
Playfair, ISO ; Molony, CJC; Flynn, FC i Gleave, TP (2004) [1966]. Butler, JRM (red.). Śródziemnomorski i Bliski Wschód: Zniszczenie sił Osi w Afryce . Historia II wojny światowej United Kingdom Military Series. Tom. IV. Londyn: Naval & Military Press. Numer ISBN 978-1-845-74068-9.
Simkins, Peter (2007) [1988]. Armia Kitchenera: Powstanie nowych armii 1914-1916 . Barnsley: Pióro i miecz wkowy. Numer ISBN 978-1-844-15585-9.
Speller, Ian (2001) [2000]. Rola amfibii w brytkiej polityce obronnej . Basingstoke, Hampshire: Palgrave. Numer ISBN 978-1-34942-088-9.
Tugwell, Maurycy (1971). Airborne do bitwy: A History of Airborne Warfare, 1918-1971 . Londyn: William Kimber. Numer ISBN 978-0-71830-262-7.

Dalsza lektura

Taktyczna obsługa dywizji pancernych w ME . Egipt: Armia Brytka. 1942. OCLC 551184856 .

Zewnętrzne linki

„Szkolenie czołgów” . Stowarzyszenie Kolekcji i Badań Vickers MG . 4 lipca 2017 r . Pobrano 20 września 2021 .Różne współczesne materiały szkoleniowe dotyczące brytkich sił pancernych, w tym dywizji

Languages

In other projects